تأثیر متفرمین بر یادگیری و حافظه ی فضایی موش های الزایمری مدل استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: بیماری الزایمر، ارتباط نزدیکی با اختلال در سیگنالینگ انسولین مغز دارد. این بیماری، فرم خاصی از دیابت مغزی است که آن را «دیابت تیپ 3» نامیده اند. ازاین رو، بررسی نقش عوامل دارویی که می توانند مقاومت به انسولین نورون ها را بهبودبخشند، در درمان الزایمر موردتوجه ویژه قرارگرفته اند. متفورمین، یکی از داروهایی است که به طورگسترده ای، برضد مقاومت انسولین محیطی استفاده می شود. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی اثر درمانی متفورمین بر یادگیری و حافظه ی موش های الزایمری مدل استرپتوزوتوسین صورت گرفت. مواد و روش ها: 56 موش نر ویستار(200 تا250گرم)به7 گروه کنترل، شم، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین به-همراه سالین و تحت تیمار با استرپتوزوتوسین به همراه متفرمین (50و100و200میلی گرم بر کیلوگرم، ازطریق تزریق درون صفاقی) تقسیم شدند. برای القای آلزایمر، استرپتوزوتوسین (3 میلی گرم بر کیلوگرم) به درون بطن های جانبی تزریق شد. تمام موش ها به کمک ماز آبی تحت آزمون یادگیری و حافظه قرارگرفتند. یافته ها: نتایج نشان دادکه تزریق متفرمین، یادگیری وحافظه ی فضایی موش های الزایمری را به صورت وابسته به دوز بهبودمی بخشد. به گونه ای که موش های تحت تیمار با متفرمین در زمان کمتر و با طی مسافت کمتر، سکوی نجات را پیداکردند. متفرمین به صورت وابسته به دوز زمان سپری شده و مسافت طی شده در ناحیه ی هدف در تست، به خاطرآوری اطلاعات را در موش های الزایمری افزایش داد. نتیجه گیری: تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین، باعث کاهش میزان یادگیری و حافظه فضایی می شود و پیش درمانی با متفرمین، می تواند یادگیری و حافظه را افزایش دهد و برای درمان الزایمر مفید باشد